Vandaag zag ik in De Morgen een artikel met de titel Het donkere kantje van de technologie, en ik was meteen getriggerd. Door het vak Nieuwe media en mediaconvergentie houd ik mijn ogen veel meer open voor nieuws in verband met nieuwe media; een positieve bijwerking van het vak. Toen ik de titel zag, moest ik automatisch denken aan de Neo-Luddisten. Maar het artikel gaat niet over één of ander theoretisch en gecompliceerd boek. Nee, het gaat over een serie op Netflix. Ook op Netflix verschijnen blijkbaar kritische beschouwingen over technologie.
Ik heb het over de serie Black Mirror. De serie is weliswaar al aan zijn derde seizoen toe, maar verschijnt nu pas op Netflix. Vandaar dat de naam bij u hoogstwaarschijnlijk geen belletje doet rinkelen. Toch bouwde Black Mirror tijdens zijn twee seizoenen van telkens amper drie afleveringen al een aardige fanbase op én won de serie in 2012 de Emmy voor beste televisiefilm of miniserie. Deed de naam jullie trouwens ook meteen denken aan het nummer van Arcade Fire? IMDb wist me te vertellen dat de naam niet verwijst naar dat liedje, maar naar “the effect of a TV or computer screen when switched off, giving a dark reflection of the onlooker”.
De adoptie door Netflix maakt dat de serie binnenkort door een veel groter publiek bekeken zal worden. Van dat publiek zal ik deel uitmaken. Althans voor minstens een aflevering, want ik heb me voorgenomen om nog een blogpost te schrijven over de serie. Een die focust op de inhoud van een volledige aflevering. De serie bestaat namelijk uit een reeks op zichzelf staande afleveringen, waarin telkens op een andere manier “het donkere kantje van de technologie” naar voren komt. Interessante premisse, toch? Maar kijk vooral zelf eens naar de trailer:
Binnenkort mogen jullie dus een diepzinnige analyse van het Neo-Luddistische karakter van Black Mirror verwachten, of misschien gewoon een eenvoudige recensie.
Ceulemans, E. (2016, 21 oktober). Het donkere kantje van de technologie. De Morgen, p. 29.
kato blogt 